چرا نمی‏توانید ج×ن×د×ه‏×ها را درست شناسایی کنید؟!

چرا نمی‏توانید ج×ن×د×ه‏×ها را درست شناسایی کنید؟!

 

من خوشگل نیستم. چشمهای فلان زاویه‏دار و ابروهای کمانیه از زیر گوش تا ناکجا هم ندارم. خیلی هم قیافه‏ام تخمی و مظلومُ خاک بر سری است. وقتی در خیابان راه میروم همش تو فکرم و استاتوسم بای دیفالت روی :| تنظیم است تا مقصد. لوازم آرایشم یک ضد آفتاب است و یک رژ لب 100ساله و یک پن کیک و مداد چشم. فقط برای عروسی خاله خانباجی‏های فامیل به آرایشگاه می‏روم و یکم چسان فیسان می‏کنم آنهم با دستورالعملهایی که مادر به خانوم آرایشگر می‏دهد. هر از گاهی موهای جلویم را خودم خیس خیس قیچی میکنم هر مدلی که دلم بخواهد. برای همین هر دفعه که مرا ببینید شما را به یاد یک جانوری خواهم انداخت قطعا. ابروهایم را خودم تمیز می‏کنم با همین دستای سبزه‏ی رگ پیدا. موهای صورتم را هم نمی‏کنم. اصلا تا حالا بند نینداخته‏ام. نه اینکه مودار نباشم‏ها. نه. اتفاقا گوریل از من کمتر مو دارد. اما زوایدش را با قیچی میلیمتر میلیمتر کوتاه میکنم ماهی یک بار دوبار سه بار. بستگی دارد که چقدر دلم بخواهد. چقدر عشقم بکشد. لباسهایم تنگ و چسبان و قرمز و نارنجی فسفری نیستند. هر بار بخواهم مانتویی بخرم 5 دور کونم را برانداز میکنم که خیلی خودش را نشان ندهد حتی. و بیشتر وقتها با مقنعه مشکی بیرون میروم. خب؟ پس چرا همیشه در تاکسی مرا میمالید. توی کوچه تعقیبم میکنید. چرا جلوی راهم را میگیرید. هولم میدهید و به دیوارم میکوبید. چرا کس شر در گوشم میخوانید. چرا وشگون میگیرید. چرا نمی‏توانید ج*ده‏ها را درست شناسایی کنید. چرا نمی‏فهمید گریه کردن وسط یک کوچه تاریک پشت تلفن برای کسی که تا حالا برایش گریه نکرده‏اید و خیلی از شما دور است و همین دوری برای آزار شما کافی است، چقدر دردناک است. چرا مرز ندارید. چرا یک گوریل مودار را تنها نمیگذارید در این خیابانهای درد. چرا؟